Een paar weken geleden las ik in de krant een artikel over verpleeghuizen dat me aan het denken zette. Nu heb ik zelf (nog) niet hoeven zoeken naar een verpleeghuis voor mijn ouders of schoonouders. Door dit krantenartikel dacht ik toch, dat zouden meer mensen moeten weten en vooral ook medewerkers in verpleeg- en verzorgingshuizen. Laatstgenoemden zouden het ook moeten doen. Al nieuwsgierig?
Aangezien mijn kennis van verzorgings- en verpleeghuizen zich beperkt tot wat ik in de kranten lees, op televisie zie en wat ik van mensen uit mijn omgeving hoor over hun ervaringen, heb ik het beeld van bewoners van een verpleeghuis die de hele dag zitten, zitten op een stoel in hun kamer of zitten op een stoel in de algemene ruimte van het verpleeghuis. Als je geluk hebt, neemt een familielid je eens in de zoveel tijd mee uit wandelen. Verder heb je als familielid van een bewoner van een verpleeghuis veel zorg over het verzorgd worden van je familielid. Douchen bij voorbeeld, schijnt standaard niet veel te gebeuren. Het is dus in praktijk niet zo dat wanneer een familielid van je naar een verpleeghuis gaat om daar verzorgd te worden, voor jou als familielid de zorg ophoudt. Heb je als bewoner van een verpleeghuis mondige familieleden, dan verhoogt dit de mate van je verzorging. Ook hier werkt –net als in veel andere organisaties- het piepsysteem, hoe meer er gepiept wordt door familieleden, des te meer het personeel van het verpleeghuis voor jouw familielid doet. Logisch, het toch al overbelaste personeel van het verpleeghuis kan goed zonder gezeur van familieleden aan hun hoofd. Dus wanneer jij meerdere keren gaat vragen hoe of het kan dat jouw vader nu weer niet goed verzorgd is bij vul maar in, dan zal het personeel dit eerder aanpakken dan bij een bewoner waar niemand op visite komt en de verzorging van deze bewoner dus minder in de gaten houdt.
In het bewuste krantenartikel las ik dat 90 procent van de bewoners van verpleeghuizen hier in Nederland niet vaker dan twee keer per jaar meer dan een half uur achter elkaar bewegen. Wat denk je dan als je dat leest? Ik dacht direct ’Dat is niet veel’ twee keer per JAAR. De meeste mensen weten tegenwoordig toch dat het verstandig is om elke dag een half uur te bewegen en dan liefst in de frisse buitenlucht?
Des te meer viel het krantenartikel op. De bewoners van verpleeghuis Den Weeligenberg in Hillegom bewegen hier heel veel. En bij veel bewegen kun je dan denken aan bewoners die in de ochtenduren even naar Parijs fietsen. Ja, je leest het goed, even naar Parijs fietsen. De bewoners van verpleeghuis Den Weeligenberg kunnen kiezen uit verschillende virtuele fietstochten. Zij kunnen zelf kiezen welke virtuele fietstocht zij kiezen. De een kiest dus voor een tochtje naar Parijs. De andere bewoner hecht meer aan een fietstocht door zijn oude geboortestad. Je kunt je voorstellen dat het zeker voor dementerende mensen een belevenis moet zijn, om een virtuele fietstocht door hun oude geboorteplaats te maken. En bij virtuele fietstocht fietst de bewoner niet alleen op de wegen door zijn geboorteplaats. Nee, de bewoner kan ook nog worden ingehaald door jongere fietsers. Dit leidt dan vaak tot het verhogen van het fietstempo van de bewoner. Het bewegen van de bewoners beperkt zich niet tot fietsen op de hometrainer. Nee, op allerlei manieren bewegen de bewoners van dit verpleeghuis dagelijks zoveel mogelijk.
Hoe meer bewegen in een verpleeghuis?
Ik vroeg me af hoe je dan in een verpleeghuis meer kunt gaan bewegen. Ben jij daar ook benieuwd naar? Kijk dan verder op mijn website of neem contact met me op: mobiel 06 – 429 308 27! Ik hoop dat je een heel beweeglijk tehuis voor je ouders vindt!